K: Side Red - Rozdział 1: "Dziewczynka w błękicie"

Gdy tylko usiadł na krześle odwrócony tyłem do wszystkich, Totsuka Tatara zaczął intensywnie wpatrywać się w jego twarz. On w zamian za to zaczął sprawiać wrażenie niemal obrażonego. Poniekąd oszołomiony, odwrócił wzrok od przenikliwego spojrzenia, które próbowało wkopać się głębiej w przeszłość jego okularów.

- …czego chcesz?

- Hm? Nic, chciałem tylko porządnie przyjrzeć się twarzy Pana Nowoprzybyłego.

Byli w środku Baru “HOMRA”, usytuowanego gdzieś w cieszącym się dobra opinią obszarze miasta Shizume. Z jego lakierowaną podłogą i wyszukanym blatem, który niemalże w ogóle nie pachniał drewnem, wytworne wnętrze zupełnie nie pasowało na miejsce schadzek brutalnego gangu wulgarnych, młodych mężczyzn. Półki za ladą były wypełnione butelkami umieszczonymi blisko siebie – napoje dobrane były zgodnie z osobistym gustem właściciela, od najbardziej znanych, do znacznie rzadziej spotykanych, których zdobycie mogło stanowić nie lada wyzwanie.

Bez względu na to, czy byli źle wychowani, czy nie, wewnątrz chłopcy nigdy nie szaleli, nie tłukli rzeczy i nie robili bałaganu. Prawdopodobne było to związane z faktem, iż wszyscy wiedzieli, że jeżeli cokolwiek by zniszczyli, nie wiadomo jak straszliwą karę mogliby ponieść z ręki właściciela baru. Kusanagi był sympatycznym typem człowieka - zawsze z luzackim uśmiechem. Zachowywał dobre maniery i miał świetne poczucie humoru, jednak gdy się go zdenerwowało, jego smukłe ramię potrafiło zablokować nawet giganta w żelaznym uścisku, mocnym jak żaden inny.

Dzisiaj również, jak zwykle, chłopcy byli zgromadzeni w środku baru bez żadnego wyraźnego powodu. Wyśmiewali drobiazgi i razem głośno krzyczeli, a ich głosy odbijały się wspólnie echem. Dla członków Homury to miejsce było domem.

Na razie Totsuka odwrócił się od tego zgiełku i usiadł rozkrakiem na swoim krześle, wybierając obserwację tego samotnego osobnika, siedzącego w rogu baru i celowo unikającego wszystkich innych. Na nosie miał okulary z czarnymi oprawkami, zza których zdawał się ciągle jedynie badać otoczenie z wyrazem ciągłego znużenia.

Był jednym z chłopców, którzy niedawno dołączyli do Homry, tuż po gimnazjum. Towarzysz, razem z którym przybył – Yata Misaki, zdążył już się w pełni wpasować w grupę, jednak on – Fushimi Saruhiko – nadal nie wykazywał żadnych chęci otwarcia swojego serca na któregokolwiek z pozostałych członków Homury. 

Ogólnie rzecz biorąc, branie odpowiedzialności za nowoprzybyłych było robotą Totsuki. Mimo to, w tym tak zwanym „braniu odpowiedzialności”, nie robił on nic szczególnego. Wprowadzał ich trochę, zapoznawał się z nimi, uczył ich paru prostych zasad, a oni później po prostu zaprzyjaźniali się z innymi.

Jednak jeżeli chodzi o Fushimiego, to dla Totsuki okazał się on być czymś w stylu dosłownej mordęgi.

- Hej, Saru-kun?

- …

Fushimi w odpowiedzi na tę zaczepkę skierował swoje wyraźnie niezadowolone spojrzenie na Totsukę.

Powinien po prostu przyznać, że nienawidzi, gdy ktoś go nazywa Saru-kun i wtedy wszystko stałoby się znacznie prostsze, jednak chłopak nawet nie otworzył ust, aby wyrazić jakiekolwiek niezadowolenie. 

Gdy zostali sobie przedstawieni i wymsknęło mu się “Misaki-kun”, to Yata błyskawicznie krzyknął – “Nie mów do mnie po imieniu!” – i wtedy wszystko było znacznie prostsze. Jednak to był zupełnie inny przypadek.

Tymczasem, do momentu aż Fushimi sam nie powie, że to go irytuje, Totsuka zadecydował po prostu się do niego tak zwracać.

- Saru-kun, wiedziałeś? Aktualnie mam straszną fazę na shougi.

- Doprawdy…

- Ale wiesz co… nie mam z kim grać. Yata jest beznadziejny… a raczej, nieważne ile razy tłumaczę mu zasady, on wciąż nie potrafi ich zapamiętać. Kusanagi-san jest naprawdę dobry, ale cały czas jest zajęty i w ogóle się w to nie angażuje. Próbowałem nawet grać raz z Królem, jednak on jest tak beznadziejnie słabym graczem… To tak jakby sama idea ochrony króla nie trafiała mu w ogóle do głowy. Zagrał jedną turę, natychmiast się znudził i nazwał shougi głupią i ciągnącą się grą.

- …

I ponownie pozostała tylko cisza.

Jednak Totsuce to nie przeszkadzało.

- A więc, Saru-kun - kontynuował. - Zagrasz ze mną?

Uśmiechając się promiennie, obserwował ostrożnie Fushimiego, oczekując na reakcję.

Nie było wątpliwości, Saruhiko był zirytowany.

Fushimi nigdy otwarcie nie zachowywał się wrogo, jednak w tym samym czasie nie do końca starał się ukrywać swoją wewnętrzną frustrację, więc jego prawdziwe uczucia były dość proste do odczytania. Najpewniej był typem osoby, która nienawidzi czuć, że ktoś go niańczy, więc jeśli ktoś celowo opiekował się nim w ten sposób, on tylko się wkurzał. Ogólnie rzecz biorąc, pozostawienie pewnego dystansu w stosunkach z nim najprawdopodobniej było najlepszym sposobem na poradzenie sobie we wzajemnych kontaktach.

Totsuka doskonale to wiedział, jednak wciąż łapał się na próbach opiekowania się chłopakiem. Naprawdę myślał, że Fushimi jest bardzo interesującym chłopcem.

- Totsuka! - Kusanagi zawołał go zza lady.

Gdy Totsuka odwrócił się, mężczyzna, który aktualnie czyścił szklanki, wskazał swoim podbródkiem drugie piętro baru.

- Idź i zawołaj na chwilę Mikoto.

- Po co?

- Nie pokazywał się już przez kilka dni, więc nagromadziło się już całkiem sporo spraw, o których muszę z nim porozmawiać. Jeez… taka zabawa w pustelnika na drugim piętrze cudzego baru…

Totsuka zaśmiał się niepewnie.

Po tej całej wrzawie, która panowała chwilę temu, pozostali członkowie z pewnością się uciszyli, bacznie obserwując, ciekawi o czym może być ta wymiana zdań pomiędzy Kusanagim i Totsuką. Absencja ich Króla była sprawą najwyższej wagi.

Gdy był w złym nastroju – lub raczej poprawniejszym stwierdzeniem byłoby to, że miał takie momenty, kiedy zdawał się całkowicie zatopiony w odmętach własnego umysłu – beztroska radość jego towarzyszy po prostu nie docierała do Suoh i wyglądał, jakby miał zamordować każdego za pojedyncze dotknięcie.

To nie tak, że kiedykolwiek na nich nakrzyczał, czy ich zbił.

Wszystko co robił, to uraczał tych, którzy bliżej do niego podeszli jednym spojrzeniem.

Jednak to pojedyncze spojrzenie sprawiało, że jego młodsi koledzy zaczynali się trząść do tego stopnia, że nie byli w stanie stać. 

Po uśmiechnięciu się wymuszenie, Totsuka pomachał lekko Kusanagiemu i udał się na górę.

 Ciąg dalszy  <klik>